Şemsiyelerde Gazel Yağmurları

’senin dallarýnda bana yer yok’ dedi gazel
düþtü
ayrýlýk koydu aðaç, güze dönen yüzünün adýný
soðuk oldu mevsim, üþüdü...


yaðmura bulayamam ben seni eylülüm
hem bulamam adýný ayak uçlarýmda biriken gitmelerden
’ýslanýnca kaybolmaz hayaller’ diyorsun
öyleyse suya düþünce ölmeleri neden ?


-son


güncelerimde k/ayýp bir kelime gibi þimdi
soramadýðým her sorunun yanýtý olmandan korkuyorum
hani bazen gazeller kadar uzak ama yakýn ayrýlýklarýmýz
ve aðaçlar kadar yalnýz, sonbaharda ellerimiz
ama ben bu mevsimin hüzünlerine aðlayamýyorum
çünkü sesin çýnlýyor yine suskunluðunda, duyuyorum


dökülmeyen acýlar içinde kýrýk bir ayna var
bakamadýðýn ve bakamadýðýmýz her yüzün içinde bir aþk
bir serçe kadar ürkek ruhlarýmýz, yüreklerimize dokunurken
ve okunurken güz masallarý, ben senin yüzüne yürüyorum
söylediðin her kelime kadar içimi yakýyorken için
ruhum acýyor yine konuþtuðunda, susuyorum


-bahar


çocukluðumu baðýþladýðým gözlerini götürme, dur
dur! buralar salýncaklarý yasaklar bana sen yokken
bir umutsun sen ilkokul çaðlarýma benzeyen, kuþkusuz
her mutlulukta senin adýn kokuyor tüm baharlar bu yüzden

dokun gazellerinle, geçmiþ tüm masallarýma
dokun, sonunu kendim yazdým son(suz) baharlarda...


’mevsimler seni benden almasýn’ dedi aðaç, gazeline
duymadý sesini aðacýn, yaðmur olup düþtü þemsiyelere
yeni bir mevsimin vuslatýna kadar gazelin terketmeleri büyüdü
soðuk oldu mevsim, üþüdü...



Büþra Topbaþlý


Sosyal Medyada Paylaşın: