ne söyleyeyim sana
atýn üstüne binen kadýnýn hayallerine yaklaþtýðýný mý
geçmiþten bugüne arta kalanlarý mý yoksa...
sessizliðin vaktini hecelese suya yürüyen çeþmeler
su kýrýlýr mý derin çukurlarda
tuhaf bir akýntýdýr izlerime yürüyen baðlýlýklar
gecesi aþk gibi kokan sevinç ve
soluðumda aðýt
ne söyleyeyim sana
uzakta duran adýmlarýn yalnýz adam
her gün en yakýnýndakiler ulur
ve belki de söylenir annen sana
’huylu huyundan vaçgeçmez’
engerek yýlaný gibi etrafýnda dönenler
incitirler seni
ki;sonrasý
sonrasý yoktur
elbetlerinde
þimdi biraz
mavi çalýyorum gözlerindeki bakýþýna
belki görüyorum içinde yatan sarsak ezgileri
rüzgar seni sallaya dursun
ben kaderin dalgasýnda
sana dökülürüm
hiç sývama duygularý
hislerimin aynasýna
vurur
gölgemde gezinen çizgilerin
incisi de
sonrasý da vardýr
farkýnda olmadan
büyür ellerinde
bu çatlak niye topraðýnda