HAYATIMIN ÖZETİ

Hayatýmý çok kýsa arz etmek istiyorum,
Biraz daha yakýndan tanýþalým diyorum.

Ayaðým yalýnayak üstümde bir tek fistan,
O döneme gidersem roman olur bu destan.

Çocukluk yýllarýmý yeniden deþmeyeyim,
O acýlara dönüp bir daha düþmeyeyim.

Okumayý, yazmayý annem öðretti bana,
Sabrý ve kanaatý yine borçluyum ona.

Türkçeyi, Arapçayý çok iyi biliyordu,
Kitaplarýnda huzur okuyup buluyordu.

Babamý öðretmeye yalvararak eðildi,
Babam ikna olmadý, okuryazar deðildi.

Onun çektiklerini hiçbir kul çekemezdi,
Annem gibi çekip de öyle de çökemezdi.

Babam bahçe iþini önüme þart koyardý,
Okula gidenleri yoldan çýkmýþ sayardý.

Duyanlar yadýrgadý, babamý ikna etti,
Okul serüvenim de birkaç yýl sonra bitti.

Yaþým doðru yazýlsa ilkokulu aþmýþtým,
Gazete okuyordum, ikiden baþlamýþtým.

Dört yýlda ilkokulu bitirdim telaþtayým,
Ortaokul kaydýmý yapýp kurtardý dayým.

Ýlçede lise yoktu, günlük iþlere döndüm,
Para kazanmak zordu, umutlarýmla söndüm.

Askerde çavuþ idim, çok ödüller almýþtým,
Askerlik bittiðinde sanki yetim kalmýþtým.

Yetmiþ beþte Tekel’in sýnavýný kazandým,
Düþük puan alanlar gitti ben boþa yandým.

Yetmiþ yedi yýlýnda hedefimi bulmuþtum,
Beþ bin polis adayý birincisi olmuþtum.

Hiç evlenmem diyordum fukaralýk yüzünden,
Polisliði kazandým, hemen döndüm sözümden.

Birbirini görmeden evlenmiþtik eþimle,
Alýp geldiklerinde yanýlmýþtým düþümle;

Çünkü bayaðý fark var, benden on yaþ küçüktü,
Utangaç köylü kýzý, adeta bir çocuktu.

Sene yetmiþ yediydi, tarih on dört mart günü,
O en mutlu günümdü, unutamam o dünü.

El öpmeye gidende kayýnpederimize,
O rahmetli, yemekli bir düðün yaptý bize.

Ben kursa gidecektim, ziyaretine gittik,
Polislik olmaz dedi, orda moralen bittik.

Ýki yýl ölümüne bir mücadele verdim,
Yetmiþ beþteki hakký aldým Tekel’e girdim.

Dört yýlda tam dört çocuk, iki kýz, iki oðlan,
Eþya diye bir þey yok, daðlan yüreðim daðlan.

Sonra eþim baþladý evde dantel örmeye,
Öyle rahatladýk ki, o da ek bir sermaye.

Zaman zaman taksitle eþya alýp getirdim,
Açýk öðretim ile liseyi de bitirdim.

Çocuklarýn hepsinin saçýný ben keserdim,
Okul kýyafetini kýzlarýn ben dikerdim.

Çocuklarýn dördü de yüksek okul bitirdi,
Hepsi de hazýrlanýp sýnavla iþe girdi.

Doksan dokuz yýlýnda annem rahmetli oldu,
Evin, bahçenin rengi o hazan ile soldu.

Ýki bin iki yýlý, emekliye ayrýldým,
Memleketim Trabzon, Samsun’da gelip kaldým.

Babam da hastalandý, iki bin sekiz baþý,
Samsun’a alýp baktýk, ilerlemiþti yaþý.

Ölürsem memlekete götürün beni derdi,
Altý yýl yaþamýþtý, o da rahmete erdi.

Gelinlerim, kýzlarým, damadým, çocuklarým,
Hepsini ayný þefkat, sevgiyle kucaklarým.

Birbirimize sýký, baðlý bir aileyiz,
Dünürlerimizle de ayný o þekildeyiz.

Þu anda Ordu’dayýz, anneanne ve dede,
Torunlarýmýz için sevdalýyýz nöbete.

Onlar evin neþesi, daðýtýrlar her yaný,
Allah her isteyene versin bu mutlu aný.

Çocuklarla gelinler hepsi çalýþan memur,
Nerden nereye geldi çilekeþli bir hamur.

Tekelden emekliyim, maddesini kullanmam,
Zararlý bir nesnenin adýný dahi anmam.

Kahve hayatým yoktur, her gün evdeyim böyle,
Allah’ýma çok þükür, çocuklarým da öyle.

Ýbadetime sadýk, aksatmadan yaparým,
Tavla da var okey de, eðlenceye kibarým.

Ailece dostlarla pikniði çok severim,
Dostlarýn hizmetinde üþenmez bir yaverim.

Resim, þiir, ustalýk, gördüðümü yaparým,
Ama hayat çok yordu, tembelliðe saparým.

Kaygý, keder tanýmaz güçlü inanç pýnarým,
Herkese sevgi, saygý ve selamlar sunarým.
20.05.2014







Sosyal Medyada Paylaşın: