Düşen bir aklın kara kutusu olmak...

Zaman hayatýn ortasýnda korkunç bir leke
ve durmadan büyüyor,
ýslýk çalmayý henüz öðrenmiþ dudaklarýmda...
-dilimle zamaný silip
her þeyi baþtan yazýyorum



ve ben lekenin etrafýndaki dikenli boþluðum diyorum mesela
sürekli dönüyorum..
geleneksel atom motifleriyle birlikte,
bir masalda leþ oluyorum.
Parçalayarak hikayeyi,
kanatarak kahramaný
ve çýkýp gitmeden
son bile olmadan yani
sürekli dönüyorum...




Annemi arýyorum sanki.
Babamýn hiç büyümeyen yanlarý oluyorum.
korkuyorum...
parçalanýrken,
kanarken,
babama dönüþürken,
sürekli korkuyorum...



Sene bir kiþiye beþ ve çay saatleri haritadan silinmiþ
etrafýmýz çevrili,
montaj duygularla kolaj insanlara dönüþen kalabalýk,
içimdeki ayak izlerini siliyor...


-anýlarým yön deðiþtirip,
hafýzamda kaybediyor bir þehri...
babam kayboluyor,
bana dönüþürken...
Masalda bir ejderha,
ejderhada bir ateþ,
ateþte bir þehir yanarak kayboluyor..


-dilimle zamaný silip
her þeyi baþtan yazýyorum...
en baþtan babam
en baþtan annem
en baþtan en sona yine leþ oluyorum...

ve
kahramanlarýn etlerini yiyerek beslenen yamyam bir tanrý,
bu ucuz hikayeyi baþa sarýyor.
dilim zamanýn içinde sürünerek kayboluyor.








Sosyal Medyada Paylaşın: