gözümü yumduðum andaki karanlýk deðil bu karanlýk baþka bu karanlýkta yürümek olasý deðil baþtan baðlý dilleri burayý taþýyanlarýn en baþtan sarýlmýþ bu maden bu maden gibi gibiler bu madenden yükselir dev gökdelenler yoksula sus payý, oy payý kömürler
bu karanlýkta kaderciler tüner yol kesiciler, ýþýk kýsýcýlar velhasýl yiyiciler bakmazlar gözünün yaþýna yeni evliye, yeni geline, yeni doðmuþ bebeye her adýmda durmadan karanlýk üretirler baþka karanlýk dehlizler çýkar açýða baþka tünellerde baþka baþka ölümler, acýlar
görünsün istemezler ýþýklarý açýpta alenen iþlenen cinayetleri hesap ederler nasýl uyduralým kanunu kararlara sað gösterip sol vuralým düþene bir tekme yetmez bir tekme de ondan bundan ayaða kalkanýn caný çýksýn hesabý!
sekiz kiþiye yüzlerce polis kara aynalarýyla çýkarlar karþýsýna emek beyazý yüzlerin karartamazlar
gözlerimi yumuyorum hayýr bu karanlýk deðil o karanlýk ölüme sürülen madencilerin son kez gözlerini kapadýðý boðucu karanlýk deðil!
18. 05. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.