Sessiz söyleşi.

Düþüyordum düþünmeden,
üþüyordum üþenmeden.
pencereliydi girdiðim evler,
damýndan güneþi seçiyordum
þehir efsanesi ve bir inanýlmýþlýk hakimdi
dostluðumuza ve çocukluðumuza.
Öylesine telaþlý oynuyorduk ki
geniþ zamanlar uçuyormuþçasýna.
Sarýmtýraktý hastalýðýmýz tipik çocuktuk
þifalý gülüþlerde ölümsüzlüðü bulmuþtuk.
Þimdi baktýðým küçücük mekanlar nasýl devleþmiþ
annemin eli, babamýn uzun boyu,
gözyaþýmýn tuzu...
Ýnsaný gerçeklere yabancý edermiþ.
Artýk bir gramofon iðnesi kadar hassas çerçevede yaþadýklarým.
Zemin ýslak ve kýrýlganlýklar dahi sahici deðil.
Seyre dalýyorum kiþileri,etrafýmda delil býrakmadan.
Gülüyorum gülüþmeden,
bakýyorum bakýþmadan...
Sosyal Medyada Paylaşın: