Saklı Yara

Bilmediðin kaðýtlar var ceplerimde,
bilmediðin sýzý.
Nehire býrakýyorum çünkü çaðlýyor
ya gitmese ya bir taþa takýlsa
ben gibi.
Sahibine son sözünü býrakmýþ bir veda da
býrak parçalanýp gitsin.
Soluduðum havayý tane hesabý saymaya baþladýðým günden bu yana
daha çok acýtýyor kayýplar.
Yeniden doðrulmak düþen bir çocuðun yüzündeki sinameki gülüþ
hala ayný, hala ayný toz toprak yol,inat bile ayný.
yine ayný bir baþýna sorunlarýn üstesinden geliþ.
Bu kadar güçlü olmayý hak etmiyorsun diyor yüreðim
oysa yüreðim, ben seni ayakta tutun diye bayýr aþaðý salmýyorum.
Anlamak, anlaþýlmaktan daha aðýr bazen,
sözlerin kuyularýndan baþýmý alamadýðým günlerden beri
çöreklendi içime bir sýzý orda kaldý.
Geceler mi gündüzler mi ne oluyorki deðiþimi bir ben farkedemez oldum
ey zaman hayret! Seni de geniþ sanýrdým en az yüreðim kadar.
Oysa öyle severdim ki onu aþka bir daha kapýlmayacak kadar
yanlýþ giden bir þeyleri hep duyuyordum uzaklardan.
Sesleniyordu yapmaz diyordum, iç sesim sesini bastýrsýn diye.
Önümden geçiyor onlarca farklý suret, onlarca köprü onlarca durak
ve cebimde hala sýcak sözler nehrini arýyor.
Yazdýkça atamadýðým onca söz seni içimden atmadýkça
yazmamamý söylüyor. Çünkü öðrendim.
Su akýnca her zaman yolunu bulmuyor...
Sosyal Medyada Paylaşın: