günlerden bahar günüydü
aðaçlar kendi gövdelerini suluyorken
güneþi kucaklýyordu yeryüzü
tebessümle bakýyordu zaman
kendi ruhunun tomurcuklarýna
öyle ki
yapraklar kýmýldýyordu sevgi ýtýrcýklarýnda
yarýþýyorlardý sanki
hangi tepe çiçeðinin sarmalayan teni olalým diye
yani kendi köklerindeki su kýrpýntýlarýyla seviþiyordu
açan bütün sevdalar
ama
kayboluyordu hayaller varsayýmsýz oluþumlarda
güneþin ýþýðýný kucaklayan yeryüzü gibi
daralýyordu aþkýn hücrelerindeki nefes
sanki
ruhlar bir o yana bir bu yana sürükleniyordu
bir çýðlýk çarpar gibi
kendi bilinçaltýna isyan ediyordu yeþilin etekleri
yani
havaya karýþýyordu
örselenmemiþ duygu sözleminin özlemleri
acaba
hayallerin zamaný algýlamayan bir tepe yýrtmacýnda
aþk kendin olmak mý sevgili..
....