ŞİİR

bu þehri ýþýklarý söndüðünde anlarsýn.
öksüz kalýr minareler mavi dumanlarýn arasýnda,
yorgun iþçilere rastlarsýn kaldýrýmlarda...
her kes tanýdýk gelir sana,
hiçbiri tanýdýk deðildir oysa...
garipler bilirim sokaklarda yürüyen,
ve þakaklarý çizgilerle öpülen.
oysaki bu þehir çýkmaz sokaklarýyla meþhurdur,
uzun kývranan yollarýyla,
suskunluðunu alýr zarifçe koynuna.
uyursun geceleri ýslanan ruhunla.
güneþte süzülür bu þehirde,
yaðmurda iner yeryüzüne,
kimse yabancý deðildir sana,
yaralarýný bilir bilir de kanatýrcasýna...
kimse gelirken sevmez bu þehri,
ancak terk ettiðinde anlar sevdiðini.
týpký þehirlerarasý otobüs terminali gibi.
cam kenarý olduðunda anlarsýn yalnýzlýðýn halini.
gülümser her sabah önlerinden geçtiðin evler,
gri boyalarýyla namütenahi zamanlarda,
belki içinde açtýðýn bu ütopyada.
kalýrsýn bir baþýna.
ýslýk çalar bilmediðin bir rüzgar,
bir kalbe nazikçe dokunursun, krizantemler, güller koklarsýn.
ya da bilmediðin bir adý çalarsýn birinden,
þairliðinden utanýrsýn!
Bu þehri sevdiðinde deðil terkettiðinde anlarsýn...
Sosyal Medyada Paylaşın: