İSTANBUL

ÝSTANBUL

Sanki kýyýya býraktým umutlarýmý bugün,
Öyle çýrpýnarak baktý gözlerime dalgalarýn,
Kendime yeni bir hayat kurdum hayallerle,
Sonra çaresizce unuttum eskileri .
Boþver dedim .


Senin hayalin benimki ile bir mi?
Her metrekarene düþen aþklar acýlar piþmanlýklar var.
Senin acýlarýn benimki ile bir mi?


Güleceksin belki, yerinde olmak isterdim.
Kessen bileklerini çýtýn çýkmaz.
Hep sussun istersin herkes,
Hep yalnýz baþýna kalmak.


Ne isterdim biliyor musun Ýstanbul.
Sen gülerken yanýnda olmak,
Sen aðlarken gözyaþlarýnda kalmak,
Öyle içten bir defa da olsa sana sarýlmak…
Hani sana diyorlar ya sevdiðim,
Sevgili bile terk edip gidebilirdi,



Oysa sen
istesen de gidemezdin ki!



Sen sevgiliden de öte bir þeysin,
Ne terk edilirsin ne terk etmek istersin denizini.
Hep kývrandýrdýn aþýklarý
Öyle ki;
susmadý yýllar yýlý þairler.



Yeni yeni filizler oldun toprakta yeþeren,
Kýþýn açmaya çalýþan kardelen,
Acýlarý bastýrdýn göðsüne.
Ardýna bakmadan yürüdün dalgalarýnla,,
Gittiðin gidebildiðin gidebileceðin yer belliydi,
Bazen üzüldün çarþaf gibi serildin.



Bazen sevindin ama
itiraf et:
aslýnda sen kimseyi sevmedin!


Yedi tepene sýðan bir güneþ,
Uzanan minarelerin oldukça semaya,
Sanki gökten sesleri seçiliyor.
Söylesene Ýstanbul
Ordan acýlarým nasýl görünüyor?



Kimi gözyaþlarýný býraktý kimi gözlerini ,
Kimi de aciz hayallerini serin sularýna.
Rüzgar duydu sesimi sus dedi.
Ýstanbul kýzacak !



Terk etti beni Ýstanbul.
Önce gözlerim doldu
Sonra unuttu!
Herkes senden aldý nasibini,
Kimine can verdin, kiminden aldýn ,
Sonra bazen suçlandýn.



Sen ne yar, ne ana, ne sevgili.
Uyu Ýstanbul
uyu ki ; artýk can yakmayasýn
Öyle çok ki aþýðýn.
Gözlerimi kapattýn Ýstanbul,
þimdi senden baþka bir aþk görmüyorum.

ÞÝRÝN KELEBEÐÝME TEÞEKKÜRLERÝMLE...

Sosyal Medyada Paylaşın: