Kalbimdeki kabuk baðlayan yaraya...
Gün aðýrmadan düþtüm uzun çetin yollara
Alnýma kefen takýp uçurumlara koþtum
Bazen sýký tutundum sýðýndýðým kollara
Asi bir nehir gibi anýlarýmla coþtum
Boþlukta sallanýrken hüzünlerim düþmeden
Yerçekimsiz sancýlar birikti gözlerimde
Mazim saðanak gibi zamana üþüþmeden
Yandým yakýldým bazen sönmeyen közlerimde
Hiçbir yaðmur inmedi gözümden yanaðýma
Hiçbir el dokunmadý omuzlarýma dostça
Ýlk kez bu denli güçlü ölüm taktým aðýma
Yürüdüm ecelime hayattan kaça kaça
Yürüdükçe uzadý alnýmýn yazýsýnda
Tokat gibi yapýþtý zamana çocukluðum
Derinlerde saklanan tokadýn sýzýsýnda
Mor halkalar býraktý bu an’a çocukluðum
Unutma ben seni hep güzel anmak istedim
“Belki bir sabah güneþ yeniden doðar” dedim
Ben kalbinin külünde nasýl yanmak istedim
“Aydýnlýklar sonunda geceyi boðar” dedim
Sedasýz çýðlýðýmý duyan olmadý yazýk
Yine kendi içime gömülüp öldüm çoktan
Felaketin rüzgarý eserken ýlýk ýlýk
Topraðýmda el açýp “huzur” diledim Hak’tan
Gülüþüm gülüþüne dokununca rüyamda
Masum papatyalarý topladým gamzemizden
Sonra kelepçemizi taktým kendi dünyamda
Uzaklaþtýk hýzlýca “mutluluk” gayemizden
Geçmiþe tünel kazan kaçak bir yolcuyum ben
Bu aralar tuhafým korkutuyor bu halim
Kanýmý yeniledim genlerimde yoksun sen
Bil ki tükenmeyecek hayalle hasbihalim