Gümrah bir ýrmak gibi, Zaman çaðlayýp akmakta. Yýldýzlar þavkýr, ateþböceði gibi; Tünemiþ karanlýklardan, Altýn rengi þafaklar saðmakta.
Bir bir döndü yorgun þilepler, Güvertelerinden neþe sarkmakta, Matem bayraklarýný indirdiler. Sustu firak çalan sirenleri, Altýn bir iklime demirlendiler. Aralandý hayallerin atlas perdeleri, Sevinçli þimdi, yorgun tayfalar. Bir hörgüç gibi sýrtlarýnda taþýdýklarý, Hasretlik kalktý; Açýldý yepyeni sayfalar…
Benim ise heybeme, Yine sensizlik doldu. Maverada kayboldu cismin, Ýmbatlar, kokunu getirmez oldu. Kabuk baðlamaz bir yaradýr ismin, Bebeler büyüdü, delikanlý oldu; Ihlamurlar çiçek açtý, sen yoksun. Anýlar paslanmýyor, tozlansa da resmin; Yaseminler koku saçtý, sen yoksun…
Laleler boyun büktü, Tenhalarda zambaklar küstü. Lâl oldu dilim, payýma çile düþtü; Þebboylar açtý, sen yoksun. Talan kalbime yine alevler düþtü, Portakallar çiçek açtý, sen yoksun. Bahçeme onca çiçek üþüþtü, Akasyalar açtý, sen yoksun. Bu gönül, öz çiçeðinden yoksun. Sen yoksun…
21.04.2009 Muhittin Alaca
Sosyal Medyada Paylaşın:
Muhittin Alaca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.