Kiremitler

Yatýyor! Göðsüne hançer gibi inmiþ güneþ- izler,
Kývrýmlar üst-üste binmiþ, aðýr dehlizler.
Hareketten kýsýtlý preslenmiþ öylece çamur,
Yanýp- kavrulacak belki bin yýl sonra hamur...

Mertekler dost, esnemez; kýrýlmasýnlar diye,
Anne bilmiþ ikisi birbirini, biri toprak- aðaç hediye.
Gönlüne düþmüþ dam üstünde sessizce hüzün,
Aðlaþýp- dururlar gece- gündüz, yazýn- güzün...

Kýyýsýndan çinko suluk sarar kiremitleri,
Gün olur erir- çöker, nice kuþun su demlikleri.
Akar ucunda lehimli, seyahat eden gökteki su,
Kiremitlerle çarpýþýr, aþýnmaz zenginlikleri Hû...

Eklenmiþler yandan, önden ardýndan kelepçeliler!
Tutunmak üzere çentiklerinden terlemekteler.
Kýrýlmýþ dostlar yaz sýcaðýnda deðiþtirilirler,
O parçalar þanslý aslýna daha tez dönüþürler...

Ýnsana ev; evlere dam; damlarda kýrmýzý kiremitler,
Kâh depo, kâh cephânelik, çoðunda insaný korur- bekler.
Sel gelir alýr- götürür evi, þanssýzlar engin denizdeler,
Kum örter, çamur gelir, kader bir; su çekilir,
Þehrin uzantýsýnda karaya dönüþür, aslýna çevrilir...

Kiremitler. Ahh o kiremitler, ne sýcaklar- soðuklar gördüler,
Sanma konuþmazlar; Kadir’le dillenir- söylerler.

kadiryeter Kadir Yeter. 09.4.2014 TRABZON.

Sitemizde ilk yayýný: 28.7.2009
www.edebiyatdefteri.com/siir/258497/


Sosyal Medyada Paylaşın: