Az İlerideki Geçmiş

Geride býraktýklarýmýz
Bazen geride kalmayý reddeder!


Unutmadýklarýmý hatýrla

Nasýl boðduðumu boynumu
Ellerimle nasýl ertelediðimi bir yaþamý
Sonra
Saçýlmasýn diye satýr aralarým ellerimi nasýl týrnakladýðýmý
Cümlelerin intikamýný yalnýz kendimden alabildiðimi
Sana olduðu halde
Siyahlýðýnýn karþýsýndaki korkumu
Ve güçsüzlüðümü

Dökülmesin diye iç sesim
Nasýl sessizleþtiðimi

Bu þiire böyle devam edilemezdi!


Gitmeliydim, acýyý daha iyi anlatacak bir yere
Acýnýn zamanla bir iliþkisi yoktu
Sadece tesadüf diye bir þey vardý
Zayýf noktalarýmýzdaki iðne sýzýlarý
Zayýflýðý kadar inceydi, tiz çýðlýðý

Kaldýrýmlar, gidiþimdeki ayak izlerini taþýmaktan yorgun
Yaðmur ferahlatýyor sýkýntýlý gecenin ertesi sabahlarýný
Ve ahlarýmý
Hatýrlamayayým diye unuttuklarýmý
Okumayayým diye sildiklerimi
Silemediklerimi
Ve sildiðimi bilmediklerini

Ne çok çoðalýyordu böyle anlatýnca
Azaltmaya çalýþtýklarým fazla geliyordu
Gizlediklerim daha belirgin
Gizlediðim için farkýndalar
Ve gizlendiðim için
Böyle sessiz kapý zilleri

Yedi renge boyadýðým hayaller
Pastel boya kokmuyor
Mürekkep kokuyor

Mürekkep kokusu hep ayrýlýk mektuplarýný çaðrýþtýrýyor
Hayalleri boyadýðým kadar boyayamýyorum geçmiþi
Karalanmýyorum da
“Geride” dediklerimiz bizimle birlikte ilerliyor
Bazen bizi de geçiyor bu yoklukta

Karalayamadýklarýmýn yerine duvarlarý boyuyordum
Bir de geceyi

Daha renkli þiirler yazýlmalý
Güneþli bir günde
Karanlýk anlatýlmaz, anlatýlmamalý kaybolmadan

Beyaz kâðýdýn üzerinde biraz daha düþünüp
Zemini beyaz olmayan her þeye
Dokunulmalý

Susmalarýmý toplasan
Bir “git” eder mi?


Hayalimdeki resimde balonlar patlamýyor mesela
Yaðmur rengini akýtmýyor hayallerin
Gözyaþlarý kadar
Sokaklar ýslanmýyor
Ýçimdekiler boynumdan geçip, taþmadýkça

Susmadan gidilmezdi
Boðdum boynumu
Ölmesin istedim içimdekiler
Resimler kadar yaþasýn istedim

Yeniden baþlasa ellerim bu þiir yazmaya
Tersten baþlamak istiyorum her þeye
Hayallerle gerçeklerin yer deðiþmesini istiyorum
Ve bu defa gerçekten
Hatýrlamadýklarýný unutmak istiyorum

Þimdi kim dokunabilir boynumu boðan ellerime
Tutabilir mi katil hayaller geceyi
Yumuþakça ölümler düþlüyorum
Hayaller gibi hafif gelen
Gece olmak için biraz daha kaybolmak gerek

Tersten gidiyorum yaþamaya: ölüyorum
Yaþabilmek için en az bir azamý yok etmem gerek
Boynumu boðan ellerimden tutuyor kemiklerim
Kemiklerim sýzlýyor
Gerçekler acýyor
Hayallerin umurunda deðil sýzlamak
Kuruluyorlar karanlýkta koltuðun üzerine
Film devam ediyor



On Dokuz Mart Ýki Bin On Dört 12 50
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın: