Tanrýlar utancýndan kýrýlýp dökülürler mi acaba dirilmezse avuçlarýnda bir canlý kara örtüleri açýlmaz mý yüzlerinden topraða düþerken çocuklar baharý hiç yaþamamýþken
neden düþünmezler baþlangýcýnda bir yolun daha canlýyken çocuklar oyun oynarken evlerinin önünde görmemiþken iki adým ötedeki katillerini
þimdi utanç yüzü apaçýk gezer suçu kondurmadan üstüne kimsecikler ’ben’ baþka türlü çýkar kabuðundan ’biz’i çeker kendine çevreye yayýlan sesler
incinir erken açan çiçekler yine fýsýltýlar duyulur ýrmaktan geciken yaðmurlardan umudunu yitirmez erkenci günek bir acý sýzar içimden
öyle olaðanüstü deðilizki yeniden kuralým insan’lýk çatýsýný eðri tüten baca olmasýn ’ben’de bahçeleri asmalý evlerin altýnda oturduðumuz çay içimlik zaman bir merhabalýk elvedalýk
neyse, durun! kendimi aramaya çýkýyorum bakayým, görüntüm bana mý ait?
17. 3. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.