çýplak bir ayazda
kýrlangýçlar havalanýyor göðümden kaç sabahtýr
alacaya çalýyor gözleri gecenin
ellerim
çok üþüyor
hafýzamýn yýrtýklarýndan sýzan bir keþmekeþliðin
cilalý paranoyasý gelip oturuyor pencere kenarýna
’neden bu kadar acýyor göz kapaklarým
ama neden
hiç kimse konuþmuyor’
neden
üstü açýk kalýyor düþüncelerimin
oysa ki
yüreðimden uzaklaþma bu kadar
kaybolursun derken
þakasý yoktu kelimelerin...
yýldýzlardan biçtiðimiz kaftanlarýn
eteklerine dolaþan yorgunluðu
dinlendiremiyor dilsiz þarkýlar bile
her þey zorda
her þey
iflahý kesilmiþ bir ölümden koparýlmýþ
yetim bir hayat
nereye vardýðýný bilmediðim
soðuk bir koridorda sabahlýyor çocukluðum þimdi
en çok
saçlarýmý koparýyor bakýþlarýn
oysa
canýnýn ta içinde acýyor caným
ve
pes etmiþ
yenik bir kumandan olmuþken aklým
Anne
bana þaka yapma
gülemem
ölürüm....