yaşamak direnmekti.

ne yaþamaklar var gördüðüm an donup kalýyorum
üþüyorum ayaz soðukluðunda.


çok deðil henüz geçen gündü
bir deðil iki idi
yok siz yine de diyin üç, ben diyeyim dört, beþ
ve kaç çocuktu doðrusu sayamadým.


ellerinde bilmem hangi zamandan kalmýþ bir iki lokma küflü ekmek,
küçük inci diþleriyle ýsýrýyorlar ekmeðin köþe kulaklarýndan
bir taraftan da havada yaðan mayýnlar patlýyor yeryüzünde
her taraf toz duman,hava puslu ve fýrtýnaya dönüyor sanki bir anda
göz gözü görmüyor,saðda solda kaçýþanlar var
herkes can telaþýnda,
fakat çocuklar hala ekmeði bölüþüyorlar köþesinden
yaþamýn o sýmsýcacýk sevinci gözlerinde hala tebessüm saçýyor.


ölümün farkýndalýk duygusunu sanki yitiriyorlar
hani kýyamet kopsa duymayacaklar
yanlarýnda biri düþse ölse onlar yine de
bu sevincin þavkýyla yanýp tutuþacaklar biliyorum.



yaþamak bu deðil miydi?
yani hiçbir hükmü kabul etmeyen felsefeydi yaþamýn adý
doyurulmamýþ bütün istekleri doyurmaya çalýþan
ve en can alýcý kilit noktalarda bile,
kendi içindeki felsefeyi ve tanýmý kabul ettirmeye çalýþan
arzular ve ihtiraslarýn bütünüydü.


yaþamak savaþýn ortasýnda bile
kendi açlýðýný doyurabilmenin kavgasýydý
ölümün bütün tutsak ve karanlýk isteklerini reddetmekti,
teslim olmamaktý her þeye raðmen.


þimdi bu çocuklarý düþünürken
çok daha iyi anlýyorum bu kavganýn ne olduðunu
þimdi bu çocuklarý düþünürken asýl gücün ne olduðunu
çok daha iyi anlýyorum..


öyle yaþamaklar var ki tesirinde üþürken
beraberinde kavganýn ne olduðunu da öðretiyordu bana.


diyarbakýr/2014
Sosyal Medyada Paylaşın: