RAĞMEN

Raðmen

Nemrut’un ateþi su dökemez eline,
Yüreðimde yaktýðýn ateþin.
Öyle bir ateþ ki, ateþ olmakta derin,
Ateþi söndürmekte serindir.
Bir tek benden vardýr bu ateþ,
Beni zaten herkes bu ateþten tanýr.
Nemrut’un ateþi görse yüreðimdeki ateþi,
Ateþ olduðundan utanýr.
Güneþin en akkor halidir içimde yanan,
Zeten;
Güneþ sensin diye ýþýk ister yüreðim.
Güneþ deðil de bulut olsaydýn,
Her gün yaðmur duasýnda olurdum inan.
Þimdi nasýl yanmak istiyorsam ateþinle,
Ateþin nasýl derde derman ise,
Bulut olsaydýn ýslanmak isterdim,
Kuru yerim kalmayana dek.
Ne ýslaklýklar derttir bana,
Ne de ateþ yakar..
Bulut olsan da, güneþ olsan da inan,
Bu gönül hep sana akar.
Çünkü;
Cehennem olsa tüm hayat, söndürür bu gönül.
Cehennemi gül bahçesine, döndürür bu gönül.

Rest çekerim senden gayrý ne varsa hayatta.
Ýkametgâh ister gönlüm, yalnýz senin gönlünden.
Senin gönlündür bu gönle tek tabu gönül,
Ne istirahat,
Ne de bir ikamet ister gayrýdan bu gönül.
Mecalim kesilir bir sözünle yýkýlýrým.
Ancak derman diye gönlünle yakýlýrým.
Çünkü;
Cehennem olsa tüm hayat, söndürür bu gönül.
Cehennemi gül bahçesine, döndürür bu gönül.
Nesimi der ya hani:
“Gah çýkarým gökyüzüne seyrederim âlemi.
Gah inerim yeryüzüne, seyreder âlem beni.”
Ben ne âlem seyretmek isterim,
Ne de âlemin beni seyretmesini.
Seni göreyim ve sana görüneyim yeter.
Senin olmadýðýn bir âlemi de,
Seni yazmayan bir kalemi de istemem…
Âlemi âlem kýlan da,
Kalemi kalem kýlan da sensin.
Ey sevgili,
Bilir misin, düþündün mü sen nesin?
Düþündün mü senden baþka kime verilmiþ bu deðer?
Düþünsen ve bilsen;
Sende ne eðer kalýr inan ne de meðer…
Yalnýzca kim miþim meðer ben derdin.
Sen de benim gibi RAÐMEN derdin.
Bilesin ki ben seni,
Her þeye RAÐMEN sevdim.

Mustafa EROL
02.Mart.2014
Manavgat / Antalya

Sosyal Medyada Paylaşın: