Kibrit Çöpü

KÝBRÝT ÇÖPÜ

Bir kibrit çöpü,
Evet bir kibrit çöpü nasýl düþerse ormana,
Bu düþmeyle ;
Yangýna dönüþür tüm orman.
Yanar börtü böcek,
Yanar taptaze nice fidan.
Düþer dumanlar is olup, bahçeler baðlar ütsüne.
Koyu bir karanlýk çöker, karlý daðlar üstüne.

Bazen de bir damla su,
Nazlý nazlý salýnarak damlar, mermer üstüne.
Damladýkça delinir mermer, aheste aheste.
Ne kibrit çöpünden güfte olur,
Ne de delinen mermerden beste.
Ormandan bir parçadýr oysa kibrit.
Nasýl bir misyon yüklenmiþ böyle kibrite,
Yakmakta kendisi gibi nice aðacý.
Emir büyük yerdense, ne gelirse baþ tacý.

Aðaç aðacý yakar,
Ýnsan ise insaný.
Ýnanmayan okusun tarihi,
Hatmetsin pek çok romaný.
Okusun þiirleri, baksýn yanan kim yakan kim?
Görsün nasýl olurmuþ, gönle gönül hakim.

Gezdim aziz vataný,
Gördüm; Erzurum’u, Narman’ý.
Aþktý her yerde, her þeyin fermaný.
Aþksýz bulamazdý, bulmadý âþýklar dermaný.
Her âþýk Fuzûlî gibi demez ki;
“ Aþk derdiyle hoþum, derman istemem “ diye.
Aþkýn gerçeði olunca bir gönle hediye.
Ne derman ister, ne de vuslat.
Gözyaþýdýr aþka, en büyük hasat.

Aþksýz þiir yazmak ister bazý, erbab-ý kalem.
Yazamaz lakin.
Kâðýt üstüne düþmez gönülden þiirler,
Yoksa eðer, gönülde aþktan bir elem.
Aþk kelimesi yoksa eðer, þair dilinde.
Kelimeler isyan eder þiire.
Aþktýr çünkü ilham veren her þaire.
Aþksýz ne þiir olur, ne de nesir.
Aþk þiire hâkimdir, þiirse aþka esir.

Bir kibrit çöpü nasýl yakarsa ormaný,
Bir insan da öyle yakar bir insaný.
Yanan da ayný kökten gelir, yakan da.
Lakin demez asla yananlar yakana,
“ Kýyamet günü iki elim yakanda”
Ve;
“Yakarsa beni bendeki ben yaksýn.” derler.
Yanmaktan mutlu,
Yakana teþekkür ederler.

Mustafa EROL
02.MAYIS.2015
Saat: 00.22
Manavgat / Antalya

Sosyal Medyada Paylaşın: