Deryalýk taslar da, göldür kimi var! Asla kendin övmez, öldür kimi var! Aþýðýn gönlünde güldür kimi var, Sevilen bambaþka görünür göze.
Temizlik hastasý, yere çöp atar. Kediden ürperir, aslanla yatar. Yalana karþýdýr, bire bin katar; Bir masal anlatýr kimi de size.
Dili nesir, dili manzum þakýma; Hangi çaðdan, mensup hangi akýma? Asýl meslek bu: Ýnsaný okuma! Kendini beyandýr dökülen söze. Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.