Bu kýyamet habercisi saatler yok mu? Hastanelerde meydan savaþý! Baþý yastýða düþenleri gitme diye, Tutup çekenlerin onurlu kavgasý! Bu terli ellerimizden kayýp gidenlerin Yüzlerinde donup kalan anlam; Geride kalanlarýn uðultusu yok mu?
Bu hapishanelerde duruk bir saat gibi, Birbirlerinin yüzüne bakarak eskiyen, Feri sönmüþ gözlerin matkap ucu gibi iþleyen, Kalp burkuntularý yok mu?
Bu felaket sandýðýmýz aþk acýlarý... Ödenmeyen senetler, Kesat alýþveriþ kramplarý... Abartýlmýþ kaygýlarý, esefleri, kýrgýnlýklarý, Küçük hesaplarý tüketilen her günün ucuz ucuz... Kadehlerde dinecek sanýlan hayat sancýlarý yok mu?
Yakýcý en az ölüm kadar, Aðýr vurgunu ömrümüzün; Ýnsanýn insana zulmü Ve alçakça terk ediliþlerimiz yok mu?
Ýyi ama her þeye raðmen, Karanlýða bir mum gibi sokulan Ve usul usul kendi ateþinde eriyen... Kimsesiz kalp yangýnlarýna, Rabb’in yaðmuru gibi dökülen, Gözyaþlarýmýz yok mu?
Penceremizde fesleðen kokusunu, Petekte arý balýný, Çocuðumuzun elinden tuttuðumuzda, Ýçimizdeki þükür gülünü, Farkýna varýlýr kýlan... Ve süreðen acýlarýn içinde bile umudu besleyen, Hayata tutunuþlarýmýz yok mu?
Söyleyin, ölümle yaþamak arasýnda, Gidiþ geliþlerimizde her an, Bunca eziyetlerine raðmen bizi Dirim yakasýnda tutan, Allah’ýn rahmeti ve merhameti yok mu?
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.