Sana kim dizgin vuracak, söyle? Hangi bukaðý tutar ayaklarýndan, Diz çöktürür hele? Sen rüzgâr kanatlý, Sen göðsü imanlý, Ey altýn yele!
Güneþin doðduðu yerden, Taþýdýn ýþýðýný; Kaç medeniyet harmanýndan, Getirdin aydýnlýðýný... Yangýn yerine dönmüþ Anadolu’yu, Sen meftun ettin güle!
Kilim gibi dokudun Ve yazdýn gönlünü kilim gibi yere. Ne dað olup dikildin, Mazlumun ve maðdurun karþýsýna; Ne kinin taþýdýn, kinin çarþýsýna! Eðildinse bir tek, Allah’a eðildin rükûda! Ýnsan olmanýn anlamý sende, Hikmeti ve irfaný öðretmekti, Aþka pervane bir gönle!
Ey çeþmeler ve þadýrvanlar ülkesi! Ancak yufka bir kalp rikkatiyle kurulan Þifahaneler ve imarethaneler diyarý! Ey hanlar, hamamlar, köprüler, medreseler Vakýflar, hayratlar, külliyelerle imarý, Halka hizmet Hakk’a hizmet bilen gönüller mimarý! Avlusunda hâlâ çýnarlarýn gölgesi, Minarelerinden okunan ezanlarla yýkanan, Ey güvercin zamanlarýn banisi!
Ey rüzgâr kanat! Ey yaðýz at! Durma, Haydi þaha kalk! Þahlan yine!
Sosyal Medyada Paylaşın:
Abdurrahman Günay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.