evcilik oynardýk seninle aramýzda duru bir suydu yaþam sevgi katlý deðildi kitap aralarýnda çok katlý binalardan bakmazdýk birbirimize otururduk yer minderine
bakýþlarýmýz ta uzaklarda bulurdu birbirini elimiz üstündeydi yüreðimizin odun sobasý yanardý odamýzda ayaklarýmýz deðerdi birbirine yakýndýk nasýl yakýnsa bir çiçek yapraðýna
sen çocuk, ben daha çocuk büyümek hayalleriydi kurduðumuz büyük adam olmaklar, büyük kadýn oysa o zaman da büyüktü adýmlarýmýz büyümeye özenen gövdemizden
zaman yedi bizi sevdiðim, küçüldük öyle minik ki adýmlarýmýz geçmek istedikçe boyumuzu adýmlarýmýzý biçtiler sen kadýn, sen erkeksin dediler
kýyýda duran bir taþsýn sanki öyle soðuk bakarsýn uzaktan bir yýlan gibi çýkarmýþsýn eski kavýný ellerinle örtersin çýplak kalan sevgini
daha büyümeye ne kadar var derken böyle miydi büyümek çok uzaktan bakarak kendimize ýsýrýlacak kalýyor elimizdeki þeftali ay karanlýða verirken yerini
ne kadar yakýndýk önce
19. 2. 2014 / Nazik Gülünay
Sosyal Medyada Paylaşın:
glenay Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.