BAHAR VE BEN
Mis kokulu gelinlikler giymiþ; pembe, beyaz,
Birbiri arkasýndan erik, badem, kayýsý, kiraz.
Can suyu fýþkýrýyor topraktan damar damar
Dallara, yapraklara, tomurcuk ve çiçeklere.
Karanfilde baþ döndürücü koku, gülde katmerli naz,
Yine coþkuyla karþýlanmak üzere bahar tarafýndan,
Bir sonraki bahara, tohum tohum gebe yaz.
Oysa þimdi bende bir güz akþamý; sessiz, sakin.
Kararýyor gökyüzü, sönmek üzere ýþýklar.
Tepemde yaydan çýkmýþ bir tutam pamuk, yumuþak,
Ve düþüyor dingin yüreðime yaprak yaprak
Sarý, turuncu, kahverengi kar.
Bilmem ki, bilemiyorum ki cananýn son çaðrýsýna
Daha kaç solukluk zaman var.
8 OCAK 2006
( Saat 10.00 – 12.00 arasý. )
GÜNAY SARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.