YAÞLILIK OLGUNLUKTUR
Ýnsan,
Dünyayla kucaklaþtýðý an,
Baþlar bir yolculuða nedenini sormadan.
Kanat çýrpar bir bilinmeze doðru,
Alçalýr, yükselir,
Süzülür bulutlar arasýndan.
Kim bilir kaç bahar görür,
Kaç tipiye yakalanýr
Son limanda demir atmadan can.
Ýnsan,
Alýp verdiði her soluðun ardýndan
Deðiþir doðanýn gizemli ellerinde
Ayýrdýna varmadan.
Þaþýrýp sorar ah ederek, “ Ne zaman,
Nasýl döküldü diþlerim,
Saçlarým nasýl aðardý
Ufukta güneþ doðmadan?”
Ýnsan,
Gözlerini açtýðý ilk an,
Bilse ki pamuk ipliðiyle baðlý bedene can,
Olur mu hiç kavga, kin, yalan, dolan?
Dert deðil bükülmesi bellerin,
Dizlerin titremesi doðal.
Yeter ki düþülmesin topraða olgunlaþmadan.
Yoksa, olgunlaþan elbette bir gün kopacak daldan.
Ýnsan,
Asla korkmamalý yaþlanmaktan
Ýnsanca yararlanýyorsa akýp giden yýllardan.
Gelindi, gidilecek. Baþka yolu yok.
Ancak son gonk vurmadan yapýlacak þey çok:
Diyorsak ki güzel þeyler söylensin arkamýzdan
Baþýmýzdaki taþýn gölgesine sýðýnmadan,
Korkmalýyýz o zaman sevgiyi unutmaktan,
Ya da iyiyi, doðruyu, güzeli görmekte geç kalmaktan.
20 MART 2003
GÜNAY SARAÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.