çok çok uzun bir yoldayým yürüyorum tek baþýma sanki yolun sonunda beni bekleyen senmiþsin gibi soluklanmadan yürüyorum nefes nefeseyim gelmeyeceðimi zannedip gitmenden korkuyorum
sonra uçuruma geliyorum sesin yankýlanýyor aþþaðýdan gel gitmedim bekliyorum diyen sesini duyuyorum sen hiç bana gel dememiþtin oysa gözlerimi kapatýyorum ve býrakýyorum kendimi uçurumdan usulca sana geliyorum
uçurumdan süzülürken aklýmda sadece sen gözlerin kokun gülümsemen yaþanmýþlýklar... gülümsüyorum mutluyum çünkü gel dedin bana
ahhh be canýmýn içi aslýnda yol yok uçurum yok sen de yoksun bana gel diyen de yok sadece ben varým sana olan hasretim ve bunca kalabalýk içinde koca bir yanlýzlýðým
iþte böyle sevdiðim sensizlik bana neler yazdýrýyor bazen ben bile inanamýyorum bunlarý yazdýðýma bir gün sana senin için þiir yazacaðým demiþtim belki sana þiir tadýný vermeyebilir zaten bende þair deðilim sana olan hasretimi sözcüklere tümcelere döken sýradan bir deliyim...
Sosyal Medyada Paylaşın:
zey-nep0502 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.