Onun böyle olmasýný ben istemedim: Karanlýðýn yýkýcý sihri yaptý bunu Bir kader gibi sevdasý hep baþýmdaydý, Hangi kapýyý çalsam karþýmdaydý..
O güneþ oldu, bense gölge O yaktý kavurdu mevsimlerce, Bense serinlettim hep gün boyunca Açtýðý yaralarý sardým gecelerce.
Bir mihnetli sevdadýr yüreðimizde saklanan Ýnanýlmaz ikilemlerde kalýnýr zaman zaman Bazen de düþünürsün, -bu çekilmez- diye, Bakarsýn, tramvay varmýþ Atik ali’ ye.
O yine seslenir, önünde olmasak da; “Hani þark muhallebicisinde inecektik?” Oysa çoktan geçip gitmiþiz Vatmanýn tok sesi duyulur: “Tamam. Geldiniz Atikali’ye “
Þimdi tekrar döneceksin geriye, Aman þark muhallebicisini geçmeyelim Diye pür dikkat kesilirsin; Bizimkisi dalýp gitmiþ yine Omuzlarýndan sarsarak, pür telaþ Ýnersin çukurdaki “Þark muhallebicisine.”
“25haziran 1958 Fatih/ÝST.”
Sosyal Medyada Paylaşın:
kempol Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.