acelesi yok
yaþamýn ilmeðinde uyanan uykularýn
öyle ki
sancýsýz yurtlar gibi
kendi kimliklerinde var oluyor her þey
eþikleri süpürünce hisler
nasýl da sarýlýyor uzaklara sabahlar
söyleniyor
dualara hamlesiz varsayýmlar
hiç bilmeden seyreliyor
tane tane
kýblesindeki yaþamýn etek uçlarý
yani,,
beni al diyor
zamaný unutmuþ olan uyruklarýn altýna
sonra da gülümsüyor
ve benimle kal sonsuza kadar hem de
iþte böyle
tek
tek
kendi hýzýnda ölüyor her þey
…