boþ buluttan düþürmek içimin sarýsý dünleri
yaðmak sonra yýllarýn üþümüþlüðüne
seni...
yeniden çocuk oluyorum gözlerimin kahvesinde
ruhuma bitmeyen bir tarih biçiyor zaman
büyük kopmalarda birleþiyoruz
ince çizgide duran saksýlar bizim masalýmýz
ki;
kramplar giydirdiðimiz hüzün dans ediyor
kelebek gölgelerde
ölmüyoruz.
el deðmemiþ boþluklarýn dilsiz dünyasýnda
kalbin doðuþunu seyrediyorum
hiç kötülük bindirmiyorum
yýkýlan enkazlara
öyle masumsun eteklerimde
öyle büyürmüþ içimin seni
mýrldanmalarýmda
ki;
her gece
silahlar patlýyor rüyalarýmda
ölüyor gözümün önünde
yarým yalnýzlýk gibi hücrelerime þehir
maviden eksilmiyorum
hiç abartmýyorum
sabahýn düþüne anlatýrken
ellerimdeki güneþi
biliyorsun
bu yol uzun
bu yol sözlü
bu yol saklý aðýt
dilimizde...