Martılar Uçarken
Aradan ne kadar zaman geçmiþti bilmiyorum ondan birþey duymayalý.
Cornwall’dan aldýðým bir mektupta,
Artýk burdayým, kaçak da sayýlmýyorum,
yabancý da görmüyorlar beni
diðer insanlar gibi...
Çalýþýyorum, diþimi de yaptýrdým, iyi sayýlýrým diye yazýyordu.
Ve devam ediyor,
Deniz kenarýnda küçük bir kasabada kalýyorum.
Kasaba bir kaç tepeden oluþuyor. Bu kasabayý çok sevdim. Buranýn inanýlmaz güzel bir iklimi var. Bu yüzden palmiye aðaçlarý þehrin her yerinde. Bu ayrý bir sýcaklýk yansýtýyor.
ve
Martýlar uçuyor her yana.
Zamaným olduðunda yüksek bir yere oturup uzun uzun seyrediyorum denizi. O zaman içimde bir hafiflik oluþmakta olduðunu hissediyorum. Sonra çocukluðum, gençliðim ve þu hayat hakkýnda dalýp gidiyorum.
Sanki bir martý hayaliyle uçuyorum denizin üstüne üstüne.
Ýþte o zaman, ne olacak sorusu kayboluyor.
Tepemden denize doðru uçan martýlar alýpta götürüyorlar bu soruyu.
En son cümlesi þöyleydi «Sade özlemini çektiðim bazý þeyler ve bazý insanlar var, buna da katlanmam gerek» diye yazýyordu.
Kendime geldiðimde bana birþeyler sormuþ olduklarýný ve cevap beklediklerini anladým. Ama ne sormuþ olduklarýný duymamýþtým. Rastgele konuþmaya baþladým.
Konuþoyordum, sanki konuþan ben deðildim de içimden baþka biri benim yerime konuþuyordu. Konuþmamýn hiç anlaþýlmadýðýný yüz ifadelerinden anlýyordum.
Bir ara sustum. Baþýmý dýþarý doðru çevirdim. Sokak lambasý çok küçük bir yeri ýþýtýyordu. Hala kar yaðýyordu ve baþka bir þey seçmek mümkün deðildi.
mehmet tekerek
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.