Asuman
Kapat gözlerini asuman
Kaçtým yine korkularýmdan...
Koynumda çocukluðumdan emanet
Üç beþ kýrýk bilye bir kaç gazoz kapaðý
Duru bir masumiyetle
En çürük yanýmla geldim
Bu halim isyan kokusu
Kýnýna küsmüþ kýlýç ...
Hece taþý bakýþlý kuþlar kondu yarama
Nefesim kirli
Düþtü bu þehir gözümden
Annem terk ettiðinden beri …
Hýncýný alýyor yüzümde kuruyan gülüþ
Ayazýn ahý tutmuþ belli
Bir ten sýcaklýðýnda, hatalarýmý sorgulamadan
Gelecek kurgulamadan
Þefkatinle uyut beni ...
Yine kýrýk kilitlerim
Saçlarým ellerini özledi
Nefesini sal üstüme
Üþüyorum kendime býrak beni...
Yasak!
Ellerim cebimde dolaþmam
Taþlara tekme vurmam yasak !
yüzümde kir, boynumda yara suç
Yetmiyor bazen kesmiyor yutkunmak
Sesim içime baðýrýr iniltim yarama tuz
Bir gönül getirdim sana kaç bin yýllýk uykusuz ...
Duvarlarý yýkýk, viran bir kentim
Sokaklarýma , lambalarýma, kaldýrýmlarýma küstüm
Yasým üç günü geçmez
Eksilsem kime zarar
Kim anlatýr beni benden sonraya
Sus asuman buram yine kanýyor ...
Üstümde bir sürü eþkýya,harami bir sürü in
Yakama yapýþtý yetimliðim
Sýzlanmam ondan , yakýnmam
Boynumu bükmem,sakýnmam
Köksüz aðaçlar gibi savrulmam ondan
Her seferinde böyle kapýna devrilmem ondan
Sen yine ceketini ört üstüme
Ben iyiyim asuman ...