Ýri, masmavi gözleri vardý,
O buradan geçerken sokaklar deniz kokardý…
Ne zaman yazmaya kalksam birkaç kelime,
Ya kalem sarhoþ olur ya ben.
Kýrar üstüme dümeni
Ýçinde sen geçen bir cümle.
Biliyorsun iþte sevgili,
Ýçsem de aðlýyorum içemesem de…
Yine aðýr dram taþýyor þarkýlar,
Hepsi senden hepsi benden çalýyor bu akþam.
Masamda sensizlik senfonisi,
Ýçinde biz geçen bam teli kopuk ezgiler.
Viran bir hüznün tepesindeyim þimdi.
Dolup dolup boþalýyor þerefine gözlerim.
Alaturka hüzünler demleniyor içimde,
Baþlýyor dört duvarýn kulak týkadýðý yakarýþlar.
Ve ben kendi çukurumda yanýyorum…
Oy benim nazlý yüreðimin ince kemaný,
Oy benim baþý kesik cesedimin can havli.
Son arzum sallanýyor ipin ucunda.
Yaralý gemilerimi sarmadým daha…
Ki söylesem sana eridiðimi,
Ki söylesem her gece canlý cenaze yürüdüðümü,
Köhne bir masa, üç-beþ kadeh dibi
Anlar mý beni?
Ýstediðin kadar kýz sevgili…
Kendimi hapsettiðim þiþelerden çýkarma.
Karýþma rotasý yitik ömrüme,
Karýþma tepeden týrnaða berduþ halime.
Ýçimde durduðun gibi durmuyor
Ölüyor, öldürüyorsun sevgili.
Ýnan ki yoruldum…
Aðlamak; isyanýmýn teslim oluþudur.
Özgür irademi feshediyorum.
Varsýn düþsün kalelerim,
Direniþim önünü iliklesin maðlubiyetime.
Ve kalan dört mevsim hazan,
Buda da sana yenilgime ganimet olsun…