gökyüzünü maviye boyadýðýma aldanma annem
vazgeçemedim þiirlere sýðýnmaktan
sana üþüyen ellerimden bahsettim mi hiç
kulaklarýmda asýlý duran çýðlýktan
ya da içimdeki baharda gözleri baðlý menekþelerden
çocuklardan anne
bir sokaðýn pususunda hüzün ýslatan
vurulup umutlarýnýn üstüne kapaklanan çocuklardan
onca güvercin uçarken içimde
bir isyandý görüldüm tanýndým vuruldum
umarsýz bir yaradan kanayacaðým
sürüklendim eþiðindeyim, acým, muhtacým þefkatine
beni garip bir yolcu farz et
ya da umut toplayan bir dilenci
beni duasýz döndürme annem
ne zaman annesizlik esse üþür þafaðý bekleyen çocuklar
ah annem aç avuçlarýný, gökyüzündeyim
yoruldum bulutlarý kýrýþan göðü ütülemekten
büküldü içimdeki þehirler
bir sevda ateþiyle bindiðim tren belki geri getirmez beni
sen acýný örtünürken üstüne
bir gece belki bir rüzgârýn ýslýðýnda gelirim
belki bir yaðmur damlasýnda dönerim
rüyalarýmda öptüm tomurcuk kokuyordu ellerin
beni yaralý bir gece kuþu farz et
kanadý kýrýk bir güvercin uçmak ister
ne olur beni duasýz uçurma annem
Ocak/2014/Antalya
Sýtký Özkaya