Bazen bir yüze muhtaç bir þekilde yaþamak zorunda kalýr insan .. O yüzü görmüyor diye hep bir eksiklik duyar vücudunda .. Her gününü bir parçasýndan yoksun geçirir .. Aþka dair, sevdaya dair tüm yaþantýlarý o yoksunlukta býrakmýþtýr .. Kalp denilen organ bedende ölü bir þekilde atýyordur artýk .. O organýn insaný hayatta tutmaktan baþka görevi kalmamýþtýr .. Sevmeyi unutmuþ ve aþktan yanýklarý oluþmuþ bir et parçasýdýr o organ .. Her atýþýnda sen diye haykýran ve sesini duyuramayan o kalp varya .. Þimdilerde her atýþýnda yakýyor bu bitmiþ, tükenmiþ bedeni .. Tüm sevgisi elinden alýnmýþ bir et yýðýný þimdilerde bedenim .. Dokunsan ölecek bir hâlde yaþýyorum öylece .. Varlýðýna biraz aç fazlasýyla muhtaç bir yürek taþýyorum .. Sensizliðin beni yakýp bitirdiði noktada küllerimden sen diye yeniden doðuyorum .. En baþýndan yine büyütüyorum seni ve yine yok ediyorum bu aciz bedeni ...
Sosyal Medyada Paylaşın:
hakanuludag Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.