AYRI DÜNYALARIN İNSANLARI

Ayrý dünyalarýn insanlarýydýk.
Sen deli gibi sevilmek isterdin.
Bense ölümüne sevmek.
Sen çabuk kýrýlýrdýn.
Bu yüzden üstüne titrerdim.
Gözlerini çizerdim yüreðime.
Bir ressam gibi çalýþýrdý yüreðim.
Ýnce bir iþçilikti benim-kisi.
En ufak hatamda kaybetme korkusu
Ve bin bir parçaya bölünme telaþý içindeydim.
Seni sevmek eylemlerin en güzeliydi belki,
Ekmek gibi su gibi vazgeçilmezdin sen.
Bu yüzden hep kaybetme korkusuyla yaþadým ben.
Öyle þaþalý cümleler de kuramazdým ki sana.
Bütün kelimeler anlamýný yitirirdi.
Hiçbir þair anlatamazdý seni.
Hiçbir þiir kýyaslanamazdý.
Dünyanýn sekizinci harikasýydý gözlerin.
Ve ben gözlerine kendimi hapsederdim.
Sonunu düþünmemiþtim hiç.
Kalbim savaþ halindeydi aklýmla
Büyük bir yenilgiyle ayrýlýrken aklým
Sana koþuyordu kalbim.
Sense her zaman ki gibi sessizdin.
Dedim ya ayrý dünyalarýn insanlarýydýk.
Baþkasýna atardý senin kalbin.
Benimse yok oluþum olurdu sözlerin.
Ben sana yazardým en güzel sözleri
Sense baþkasýný düþünerek okurdun yazdýðým her þeyi…

Sosyal Medyada Paylaşın: