Yer küre taþmakta, insan selinden,
Çok fakat hep yalnýz, gönüller kýrýk.
Huzursuz, bir çare, gelmez elinden,
Gülen yüz hep maske, altta hýçkýrýk.
Dostluklar göç etmiþ, öfkeler tuzak,
Çözülmüþ deðerler, tükenmiþ vefa.
Ruhsuzca bedenler, kendine uzak,
Hoþgörü tükenmiþ, her yerde cefa.
Mutluluk; bulsan hoþ, öyle güzel ki,
Para mý mevki mi? Bilmem ki nede.
O servet bir sözcük; ‘tevekkül’ belki,
Yahut ta; ‘þükretmek’ varsa sinede.