Gözlerimden damla damla düþer çocuklar,
Sokaklara savaþlara unutulmuþluklara daðýlýrlar.
Acýlarýmla onlara ortak olurum,
Bir çýðlýk bir fýrtýna bir kurþun alýr ellerimden.
Feryatlarým göklere çýkar çaresizliðime hayýflanýrým,
Yüreðimi yakar intizarým.
Ne zaman acý çeken bir çocuk görsem,
Büyüklüðümden utanýrým…
Sokak baþlarýnda cýlýz bir kedi gibidirler,
Ürkek bakýmsýz sevgisiz.
Kimine mendil kiminin ayaðýna boya olurlar,
Bazen camlara fýrça kiminin arabasýna aksesuar.
Çaresiz gözlerle umutlarýný isterler,
Nasýrlaþmýþ ellerinden kaderlerini toplarým.
Ne zaman bir sokak çocuðu görsem,
Adam olduðumdan utanýrým…
Alacakaranlýklarda çöplere bir el uzanýr,
Ýnsanlýðýn utançlarýný toplar.
Tanýk olmaktan yüreðim bulanýr,
Sabrýmýn sonuna dayanýrým.
Aklýmý çýkarýr vicdanýma asar,
Oturup içime aðlarým.
Ne zaman çöplükte bir çocuk görsem,
Yaþadýðýmdan utanýrým…
Çöpçüler toplar þafaklarda,
Aðýzlarý süt kokar kimi zaman bali.
Tekmeler iner donuk gözlere medeniyetin atýklarý diye,
Doðduðuma piþman olmaktan usanýrým.
Ne zaman köprü altýnda bir çocuk görsem,
Çaðdaþlýðýmdan utanýrým…
Körpe bedenleri duygularý baþkasýnýndýr hep,
Kapalýdýr dünyalarýna mektep.
Açlýklarýna aldýrmadan ve utanmadan,
Üç kuruþa uzanýr bakýþlarý boynu bükük.
Sevgiyi unutmuþ yürekleriyle para beklerler,
Onlarý gördüðümde vicdanýma kapanýrým.
Asra sitem eder,
Acizliðime hayýflanýrým.
Ne zaman dilenen bir çocuk görsem,
Tok olduðumdan utanýrým…
Kurþunlar cellat olur Filistin’de,
Gazze’de Afganistan’da.
Bombalarýn sesinde durur zaman,
Bir annenin feryadý bastýrýr barut kokusunu.
Bir yerlerde güneþ aðlayarak doðar,
Geceler çirkinlikleri gizlemekten sýkýlýr.
Bir çocuk düþer kanatlarý kýrýk,
Ak güvercinler aðýt yakarlar.
Avcýlar tebessümle ellerindeki kaný,
Ýnsanlýðýn defterine silerler.
Uykularýmda kýyametler kopar,
Uyuyamam uyanýrým.
Ne zaman cephede bir çocuk görsem,
Ýnsanlýðýmdan utanýrým…
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.