Sessizlik önce yüreðimizde baþlýyordu Sonra pervane gibi dönen bir hayatýn menziline doðru yol alýyordu.
Aldýðýmýz her yol, Nefes aldýðýmýz her hayat týpký içimizdeki sessiz yolcuya benziyordu.
Hangi duraða uðrasak orada terk edilmiþ bir kýyý buluyorduk. Hangi otobüse binsek kendimizi taþýyorduk.
Yani ne kopan gürültülerden Ne güleç yüzlerden,ne de seviþen dudaklardan Haberimiz oluyordu. Ve sanki hiç yaþamýyorduk bütün bunlarý Öyle ki bizi vuran sessizlik nedense her anýmýzý bizden alýyordu.