Ucube bir yalnýzlýktýr gidiyor kalabalýðýn içinde. Farizasý eksik bir cumartesiden, Bir mevsimden, Bir aydan, Bir günden, Bir andan, Tam iþte oradan, Ayakkabýsý delik çocuklar sesleniyor asra, Umuda kurþun yaðarken þakýr þakýr. Onlar görmüyordu, Sen görmüyordun, Ben görmüyordum, Sen parmaklarýmýn ucundan gidiyordun usulca, Parmaklarýnýn üzerinden, Vestiyerdeki aynada emanet gülüþün, Ve benim yalnýzlýktan ölüþümün izleri þahit. Taziye çadýrýný kurdum beynimde, Kuytu bir köþede karþýladým cesedimi havai fiþeklerle, Müezzinin biri küfrediyordu kulaðýma, Ýç açýcý geliyordu derinliði selanýn. Yaþam tüm kekemeliðiyle dil çýkarýyordu bana, Ben gördüm, Sen kördün, Ben baðýrdým, Sen saðýrdýn…
Nöbetçi_Piyanist
Sosyal Medyada Paylaşın:
babadergo1 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.