sarhoþ bir þehrin kimliksiz düþleri düþüyor gecenin rahmine
ve gözlerimiz karardýkça uðulduyor sessizlik
yasak þarkýlar söylüyoruz yalnýzlýkla el ele verip
sözleri hiç yazýlmamýþ þarkýlar
hiç bir makama sýðmayan
ve hiç bir notanýn eþlik edemediði
lehçesi kayýp þarkýlar
sus diyor Tanrý
susuyoruz diz boyu
firara meylettiðinde aklýmýz
dikenli tellerle sarýyoruz kýyýlarýmýzý
çarptýkça yeni bir ayrýlýk doðuyor gözlerimize
ve ölüyor
kaçak umutlardan peydahlanmýþ kavuþmalar
þimdi delirmenin tam zamaný diyor þair
þimdi kaçmalý aklým baþýmdan
toz duman bir hiçliðe maðlup oluyor huzur
kusurlu tarafýmýz aðrýyor sonra
aðýr hasar alýyor
göðüs kafesimizde beslediðimiz çocuk
ortasýndan yýrtýlýyor özgürlüðü
kendi kafasýna sýkýyor son kurþununu aþk
ihanet
baðýmsýz
ve
illegal cümleler dönüyor olay mahaline
elimiz kolumuz kimsesizlik
hiçlik saðýmýz solumuz