yalnızlık üşümekti her mevsim.

yalnýzlýk fýrtýnadýr ayazýn soðuk düþlerinde
vurunca közün içinde erir gibi daðlanýrsýn
ciðerlerin sökülür,
hayata küser bütün uzuvlarýn,
ve sonra kupkuru dudaklarýndan
tek sözcük çýkmaz
susarsýn,
sanki hayat kendi çýkmazýnda
ölümdür yüreðinde artýk.



ölüm sadece soluðu
mezar da almak deðildi,
yaþarken unuttuðumuz tebessümler,
her gün sonbahar gibi dökülürken
aklaþan saçlarýmýzýn içindeki ayrýlýklar,
susup da kramp geçiren
yüreðimizin anlatamadýklarý,
yazamadýklarýmýz,okuyamadýklarýmýz
daha neler neler...



sessizce bunlara aðlarken,
hýçkýrýklarýmýz duyulmasýn diye
münzevi bir sokaðýn
üþüyen lambasýnýn altýndan geçiyoruz
her gün ayný saatte.
yine de biri görür diye avuçlarýmýzla
kefen gibi örtüyoruz her defasýnda
beti benzi kaçmýþ yüzümüzü.



daha ne kadar kopacak bu fýrtýna
her aný inanýn ölümden de beter....

diyarbakýr/aralýk2013
Sosyal Medyada Paylaşın: