Dudak uçurumundan düþen son kelimeydi ‘’ hoþça kal ‘’
Kaldýrým öksüzlüðünde býraktýn gidiþini.
Ardýndan el bile sallayamadým.
Þehrim kana bulandý gidiþinle.
Bu aþkýn katili sendin, zanlýsý sen!
Acýmasýzca çektin gözlerini dayadýn yüreðime.
‘’ Hoþça kal ‘’ dedin
Sanki öl dercesine.
Ayrýldýk mý þimdi?
Yani artýk yok musun?
Hani sensizlik diye bir þey yoktu dudaklarda.
Hani bensiz nefes yoktu.
Neydi bu gidiþin adý?
Bu muydu sözümüz?
Nasýl vazgeçtin gülünden?
Oysa ben vazgeç(e)medim ömrümden…
Zor muydu yâr
Zor muydu bu aþký yaþamak.
Çok mu pahalý geldi sevdanýn kirasý.
Oysa ben hep tutarým sandým o ellerini.
Hep bakarým sandým o çok sevdiðim gözlerine.
Ve hep koklarým sandým benim olan tenini.
Gittin bir daha dönmemek üzere.
Bilmezdim ki bu âþkýn bir gün biteceðini.
Aklýma gelmezdi beni terk edeceðin.
Sen gittin, aklýmda seninle beraber gitti.
Senden sonra ne kaldýysa bu þehirde
Onlar da seninle gitti.
Hatta âþkýmýzýn mavisi…
U/mutsuzdum.
Acýyan gözlerle bakýyordum etrafa.
Sanki anlayacaklardý gidiþini.
Susuyordum soru sormasýnlar diye.
Sorsalar da ne fark eder ki?
Gittiðini söyleyemezdim…
Bir süre kapandým içime.
Perdeleri hiç açmadým, kapýmý sýký sýký kapattým.
Varsýn öldü sansýnlar beni.
Sen gittin ya
Ben yaþamdan caydým.
Denizin berraklýðý, gökyüzünün mavisi
Aydýnlatmýyordu içimi eskisi gibi.
Anlamý kalmamýþtý Ýstanbul’un.
Her þey anlamýný yitirdi yokluðunu fark edince.
Ýnanmazdým biliyor musun bir gün gideceðine.
Delilik iþte.
Þimdi sen benim okuduðum masallarým da kalacaksýn.
Ama sonu hep mutlu biten…
Türkülerde daha çok geçecek adýn.
Ya da þiirlerde.
Kimse bilmeyecek gittiðini.
Söylemeyeceðim.
Yeri gelecek
Ecel bile kýskanacak seni seviþimi.
Yoksun ama yokluðunla var olacak bedenim.
Seveceðim seni sonsuza dek.
Býkmadan, usanmadan!
Artýk sonuna geleceðim her þeyin.
Mesela evin içinde koþturan, çocuklarým olmayacak hiç!
Ya da torunlarým.
Dedim ya son nefesime kadar seveceðim seni.
Zaman tükenecek
Saçlarýma aklar inecek.
Hâla sen gelmeyeceksin
Ve ben biraz daha öleceðim…