her karanlık bir istilaydı ruhumuzda.

Ay karanlýk,karýþýr geceye,
çöker ruhumun derinliðine sessizce
Çöker de bir dolunay olmaz ay
Ve sanki inzivaya çekilmiþ bir aydýnlýk
Beni karanlýðýn rýhtýmýna demirliyordu.


Demirlendiðim yerde þafaðý özlüyorum
Güneþle uyanan bir yeryüzünü,
Yani Güneþle tebessüm eden
kýzýl bir sabahýn özlemini çekiyor
Ruhumu karabasan gibi saran karanlýk çýkmazlar.


Oysa ne güneþ doðuyor,
ne de ay dolunay oluyordu bu çýkmazlarda,
týpký pusulasýný kaybeden bir geminin kaptaný gibi
þaþkýn ve umutsuz bir þekilde kendime gömülmüþüm.



bir fýrtýna mý alýr beni
kendi alaborasýna, gömerken kendimi
yoksa teselli için
kurduðum sözcükler mi alýr beni bilemiyorum.
çünkü kurduðum her sözcük
bir kýymýk oluyor nedense sonradan,
karanlýk bir düþ gibi
kemiriyor ruhumu durmadan.


Ruhum daha ne kadar dayanýr buna bilmiyorum
Bilmediðim bir çok þey gibi.
Bilmediðim bir þafak gibi
Bilmediðim bir aþk gibi
Gibiler öyle çok ki
Ýçin de umutlarýmýz ve bahar gibi tebessüm etmeyi bekleyen
bir ruhun özlemi var.


Þimdi bu ruhun özlemi ile yanýp tutuþurken
içimde yanýk bir vaveyla patlýyor
Keþke diyorum büyük bir özlemle diyorum
Þu karanlýk ay, dolunay olsa ne olacak.....

Diyarbakýr/aralýk 2013
Sosyal Medyada Paylaşın: