Kalemin Ağıdı

boyasý akmýþ duvara
gölgemin sývandýðý bir gecede
masamdan düþen sayfalarýn
intiharý konuþuluyordu
kitaplarda

cümlelerim yarýmdý
öldüklerinde
arkasýndan aðlýyordu kalem
aðlýyordu,
aðýtlarý mürekkebe karýþýyordu
susuyordu kitaplar
susuyordu boyasý akmýþ duvar

öksüz kalmýþtý “seni”
“seviyorum” diyemeden
ve öksüz kalmýþtý aþk
buluþturamadan kelimeleri

özleyemeden öldü cümleler
sevemeden öldü
kavuþamadan öldü
ve yarýmdý cümleler öldüklerinde
dökemeden denize
inþa halindeki gemileri

þiir deryasýna dalacaktý gemiler
kaptaný aþk olacaktý
dümeni gönül kaplamalý olacaktý gemilerin
mürettebatý hüzne bulanacak
bacalarýndan özlemler yükselecekti göðe
ölmeseydi cümleler

kavuþamamak yazýlacaktý bazen
az da olsa mutluluk serpilecekti satýrlara
yalnýzlýðý yazacaktý kalem
buram buram hasret kokacaktý
ölmeseydi cümleler
önsözüne aþk kazýnacaktý

kaðýdý öldü
aðýdý kaldý kalemin
bir aðýt ki
sessizliðin dibine kadar gömülen
ve bir kaðýt ki
yazýlamadan ölen…

ve kitaplar susmayacaktý
ölmeseydi cümleler…



Attilâ Edri
Sosyal Medyada Paylaşın: