Libra'ya...

hýrçýn yüzün
solgun yüzüme deðiyordu libra
bakýþlarýn dört nala üzerime koþarken
ben, gözlerinde kaçacak yer arýyordum

eskisi gibi deðilim libra,
yeni halim eskimiþ kadife bir kese
ve içime sýðmýyorsun artýk
dudaklarýmda þarkýlarýn yarým kalmýþlýklarý
parmak uçlarýmda parmak izlerinin silik hatýralarý

çaðlar altýnda kalmýþ
antik bir mozoleden farksýzým þimdi libra
soðuk betonlarýmý sýcak yapraklý çiçekler parçalýyor
ve inanýr mýsýn, hepsi sana benziyor bu çiçeklerin
kiminin renklerinde gözlerin
kiminin kokusunda saçlarýn canlanýyor
seni tanýmýyorlar libra,
kime benzediklerinin farkýnda bile deðiller…

olmasan da yine güneþ batýyor burada libra,
ve yine ýþýða susamýþ bir gece yuvasýndan çýkýyor
öldüresiye dövüyor gündüzlerimi,
kabulleniyorum…
saat býraktýðýn gibiyi on geçiyor
ve zil zurna sarhoþ duvarlarýmda
fotoðraflarýn bile ayakta duramýyor…
bazen gölgemi bile tanýnmaz halde buluyorum
pencere kenarýnda…
benden gizli, yollara bakarken
görüyorum onu
üzerinden geçme ihtimallerinin olduðu
kaldýrým taþlarýný gözleriyle çiðniyor

bunlarý neden söylüyorum libra
çünkü bir gün
býraktýðýn enkazýn derinlerine inmeye çalýþýrsan
ve adým yankýlanýrsa merdiven boþluklarýmda
bil ki,
saat býraktýðýn gibiyi çok geçmiþtir
ve yelkovandan özür dilesen dahi
akrebin kýskaçlarý arasýnda
yokluðuna ait zaman dilimi çürüyüp gitmiþtir…

þimdi çýkabilirsin,
libra…



Attilâ Edri


Sosyal Medyada Paylaşın: