Ben bir zulme uðradým Asuman Ýnsanlarýn insanlýðý yitirdiði iþkencelerle, Eski püskü davalara sürgün edildim.
Bazen parmaklýk ardýndan baktým hayata, Bazen ise ellerimin arasýndan. Mümkün deðildi ki güvercin misali özgürlük Kýzgýnlýðýn kýrmýzýsý yerlere dökülen sular, Kim bilir,hangi hayalleri de alýp götürüyordu. Bilemezsin Asuman,bilemezsin.
Sokaklardaki kaldýrýmlar... Onlar bile böyle zulme uðramadýlar. Bilselerdi üstlerine kara leke düþeceðini, Ýnsanlardan önce sýkarlardý kendi kurþunlarýný. Hiç olmazsa mezar sahipliði yapmazlardý.
Herkes bir bir dökülüyordu topraða, Görsen yaðmur yaðýyor zannederdin yeryüzüne. Ýlk ölen insanlar deðildi aslýnda Yürekler,vicdanlar ölüydü ilkin. Ah Asuman,ne zaman bu hale geldik biz, Ne ara kara listelerle haþýr neþir olduk? Bilmiyorsun Asuman,bilemiyorsun.
Ben bir zulme uðradým Asuman Yumruk yumruða savaþan düþüncelerle, Katran karasý çýkarlarýn içinde kavruldum.
Vazgeçmedim ben Asuman, Hiçbir zaman vazgeçmedim. Biliyorum ki bu zulüm onlarýn yanýna kalmaz Bin yürek bir olur birleþir dualar, Bu zulüm ne ahirete kalýr ne de tarihe yazýlýr!...
Sosyal Medyada Paylaşın:
karanfilyürek Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.