Hani, mümkün olsa da, tünel açsam zamana
Bindörtyüzküsur yýlý uç ucuna eklesem
Katedip asýrlarý aþkýnla yanââ yana
Akþam kapýna varýp heyecanla beklesem.
Rabbine niyâz eden güzel sesini alsam
"Bu bir rûyâmý" deyip türlü hayâle dalsam
Yol yorgunu ayaklar, çökse, uyuyakalsam
Sevincimden rüyâmda ismini sayýklasam.
Açtýðýnda kapýný, sesin ile uyansam
Gördüðümde yüzünü, güneþi doðdu sansam
Selâm ile, hürmetle, nurlu adýný ansam
Yüzüme süre süre ellerini koklasam.
Gözüm yaþlý dinlesem, Bilâl’in gür sesini
Çeksem, þifa diyerek, içime nefesini
Gömsem süflî kederi, þu gönlümün ye’sini
Her âný "aný" diye, hayalimde saklasam.
"Ümmetimden" diyerek, tanýtsan sahâbeye
Varsak huþû içinde, hep birlikte Kâbe’ye
Vecd ile kulak versem, duaya, hitâbeye
Yaptýðým günahlarý sevaptan ayýklasam.
Zaman tüneli bozuk, dönüþ imkânsýz olsa
Ümmetin bu garibi, sana evlatlýk kalsa
Görürken hizmetini, ömrüm nihayet bulsa
Ecelin nefesini yanýnda soluklasam...
Mecit AKTÜRK