Sükût-u hayâlime sebep ne diye sorma!
Zehir ol, yine süzül, yüreðime ak, yeter.
Hiç acýma halime; artýk dilimi yorma!
Madem sitem söze zül; gözlerime bak, yeter.
Mutluluk veriyorsa feryâd figân ediþim
Mum gibi eriyiþim, yok oluþum, gidiþim
Diyorsan ki, "ben buyum; sevene zahmet iþim"
Uðra her gün geceme, kâbus gibi çök, yeter.
Deðil mi ki, seven ben, ardýndan koþan benim
Deðil mi ki, uðruna engeller aþan benim
Madem ki hiç sevmedin; sana sýrnaþan benim
Deyip, "aþkýn bedeli", yüreðimi yak, yeter.
Mehtaplarý aðlattýn çalýp ayý gecemden
Zerre eser kalmadý bal dudaklý ecemden
Dumanlar yükseliyor ah çektikçe hecemden
Þu periþan kalbime yüklediðin yük yeter!
Ruhuma fýrtýnasýn yaz ayýnda sert esen
Bahtýma eþkiyâsýn her gün yolunu kesen
Varsýn biterse bitsin, aþk denen bu mîzansen
Git artýk buralardan, hayatýmdan çýk, yeter.
Süzülsün yanaðýmdan, akan sele aldýrma
Düþsem de kalkarým ben; sakýn tutup kaldýrma!
Az geldi ise cefan, iþte hançer! Al, durma!
Son darbeyi de sen vur; mezarýma yýk, yeter!
Git artýk buralardan! Hayatýmdan çýk! Yeter!
Mecit AKTÜRK
30.11.2013, Berlin