DÜŞBOZUMU

Yüreðimin rahminde yetiþtirdiðim çiçek,
Sen efsane ateþi, ben umarsýz kelebek,

Âþýk sende yanmayý, kendisine yâr saymýþ,
Bir yalancý bahara, aldanmayý kâr saymýþ.

Sende hercaî gayret, bende muratsýz umut,
Sende tutkuya hayret, bende yaðmursuz bulut.

Sende meçhule hasret,bende mülteci istek,
Sende dinmez iþtihâ, bende râm olmuþ yürek.

Sende firarî kýsmet, bende prangalý can,
Sende çýkmaz sokaklar, bende tek yol tek lisan.

Artýk benden azâd ol, git gidebildiðince,
Yokluðun da yok olur, gözden ýrak bilince.

Sen de kavrul ateþte, yananý yaktýðýnca,
Görsün günahkâr gözler hâlini, baktýðýnca.

Git kendi ikliminde esrik rüzgârlarda uç,
Ben hoyrat bir sazaðým, sevmelerim haþin, suç.

Artýk bildim ki, sende yaþamayan canmýþým,
Ve gördüm ki dilinde, bilinmez lisanmýþým.

Olmazýn olmazýna, habersizce yanmýþým,
Saðýr sultan duymuþ ta, ben en son duyanmýþým.

Ben zemheri demimde nergis açar sanmýþým,
Bir füsunkâr hayâle nasýl da aldanmýþým.

Yüreði sana deðil, serâbýna banmýþým,
Gökyüzünden habersiz boþuna uçanmýþým.

Ömür sandýðým yerde küçücük bir anmýþým,
Meðer yitik düþlerde izafî bir zanmýþým…

Arafat Arýk



Sosyal Medyada Paylaşın: