Bilsen ne zor
Ne zor ayrý çatýlarda nefes almayý düþünmek bile seninle
ve seni anlatmak sana
Sekiz yýl evvel ömrüme geldiðin ilk gün heyecanýyla…
Bir kuþun kanadýna sarýp özlemimi
Gözümün arkada kalmasý gibi bir þey iþte ölmek!
Ha! deyince sarýlamamak sana
Boðazýmda düðümlemek tüm hayalleri
En mutlu günlerini görebilmeyi
Umut etmek her baktýðýmda sana
Yokluðunu düþünmek
anahtarýný kaybettiðim bir kapýnýn eþiðinde çaresizce oturup beklemek gibi
hiç ama hiç gelmeyecek birini
Senin hayallerin boyunu aþtý, yaþýný da geçti yavrum…
En dayanýlmaz anlarýmda
seni düþündüðümde sýký sýkýya tutunduðum hayatý
bazen sýrf senin için yaþamam gerektiðine inandým hep…
Ýçimdeki yalnýzlýðýn korkuluklarý sendin evlat !
Bu hayatýn hangi yaný
hangi yüzü mutsuzdu ki seninle !
Olduðun her yer
açtýðýn her kapý
yüzündeki her gülüþ ömrümü bereketlendiren bir nefesti
Sen !
Her tebessümünde içimde ýhlamur çiçekleri açtýran yavrum
Mevlâm’ýn verdiði eþsiz nimetim
Büyümek kapýda bekleyen sinsi bir düþman
Eline batmýþ kýymýðý çýkarmaya uðraþmak gibi bir þey büyümek
Kirpiðinde aðýrlamak mevsimini þaþýrmýþ bulutlarý
Af dileyen takvim yapraklarýný biriktirmek çekmecelerde
Büyümek
Çocukluðunun ömür boyu sancýsýný taþýmaktýr yüreðinde...
Sen büyüme annem, büyüt hayallerini…
Sana yazýldý bu þiir, yürür parmak uçlarýnda
Uyanma, günlü güneþli rüyalarýndan
Göðsüme hapsettiðim tüm serçeleri saldým semaya
Kozasýnda mutlu bir kelebek hikayesi yazdým, býraktým baþucuna
Evlat sana taþtý yüreðim !
Beni hep güzel hatýrla annem
Beni hep güzel hatýrla…